ماجرای سرآغاز
پنجشنبه, ۱۶ مرداد ۱۳۹۳، ۱۰:۱۸ ب.ظ
«تمام بدنم به لرزه افتاده. درد زیادی دارم. احساس تب شدیدی می کنم. به سختی نفس می کشم. همه جا تیره و تار شده ... »
این صدای خازن الکترولیت سه هزار میلیارد فارادی، ببخشید میکروفاراد، بود که در نهایت قساوت قلب با پلاریته معکوس به تغذیه 20 ولت متصل کرده بودم. لحظات آخر هاله نوری در چهره اش دیدم که هول برم داشت و خواستم از این خشونت و شکنجه دست بردارم. اما ...
بـــووووم!! متلاشی شد! نور انفجار بود. بسی مسرور شدم و شور و شعف وصف نشدنی حاصل شد.
نه من سادیسم نداشتم. از آن جرات ها هم نداشتم که خدای نکرده پدر کشتگی با جماعت خازن ها داشته باشم. فقط خسته و درمانده از اینکه چرا هرچه وقت و انرژی روی رباتم می گذارم درست نمی شود و راه نمی افتد؛ به آخر خط رسیده بودم و بیزار از برق و کامپیوتر و هر آشغالی که بوی تکنولوژی می داد. البته مدت زیادی بود که از رشته ام احساس انزجار می کردم. اما چه می شد کرد. خود کرده را تدبیر نیست...
غرض از این افاضات اینکه از آن روز تصمیم گرفتم برای ایجاد تنوع و تسکین روان، گاهی دست به قلم شوم!
پی نوشت:
----------
1- خازن یک قطعه الکترونیکی است که بار الکتریکی را در خود ذخیره می کند و طبق فرمول، زمان شارژش بی نهایت است و هرچه از منبع (با پلاریته مستقیم) تغذیه کند، سیر نمی شود که نمی شود ...
2- فاراد واحد ظرفیت خازن است.
3- این یک متن تخصصی نیست!
